Vandaag precies 7 jaar geleden: stukje uit mijn dagboek
DONDERDAG 27 MAART: TWEEDE CHEMO Net nog wat boodschappen gedaan en gestofzuigd. Heerlijk: Een volle koelkast voor de komende dagen en een opgeruimd huis. Ik heb al veel lieve berichtjes gehad om me sterkte te wensen. Om half 1 haalt mama mij op om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet nu wat met te wachten staat, dus ben een stuk minder zenuwachtig. Ik kies een kamer voor ons alleen en we worden weer goed in de watten gelegd met lieve zorg en aandacht, koffie, thee. Wat een fantastische vrouwen werken er op het MOC zeg. De naald gaat er gelukkig nu in een keer in, dus ik hoef voorlopig geen Port-a-cath.
Ik visualiseer dat de chemo een medicijn is en geen gif waar ik ziek van word. Twee ieniemienie Nienketjes in trainingspakken, hoge paardenstaarten en met ieder een swiffer in hun hand, staan klaar om aan het werk te gaan. Als de chemo begint te lopen, stel ik me het beeld even voor van deze twee ieniemienie me’s: Ze geven elkaar een high five en gaan onvermoeibaar en met een enorme positieve energie aan de slag! De komende dagen zullen ze net zolang doorgaan, totdat ze alle eventuele slechte cellen in mijn lijf hebben weggepoetst en heel belangrijk: alle goede cellen beschermd hebben. Dit uit de categorie: baat het niet dan schaadt het niet 😉 en de kracht van positief denken.
Ondertussen dat de chemo en de ‘swiffertjes’ hun werk doen, klets ik gezellig met mama. Dit zijn toch ook weer hele mooie en dierbare momenten samen. Papa en de kindjes komen ook nog even langs. Ik weet dat Pepijn en Floor dit best een spannend moment vinden. Toch vinden ze het ook weer fijn mij even te zien in het ziekenhuis. Hopelijk wordt de chemo hierdoor een minder groot spookverhaal voor ze. Van de verpleegster mogen ze even helpen met het infuus. Floor en Pepijn zijn een beetje onwennig en merk dat ze zich niet helemaal op hun gemak voelen. Ze blijven dus even en als ze gaan zegt opa: ‘Kom op, ik trakteer jullie op een ijsje!’ Daar hebben ze wel oren naar. Om half 6 zijn mama en ik ook weer thuis.
Ik voel me moe, dus vertrek snel naar boven naar bed. Lieve mam en pap zorgen voor het eten en gelukkig is Ruud is ook weer op tijd thuis. Wat een verwennerij deze lieve hulp. We eten gezellig samen en duik daarna weer snel mijn bed is. Ik voel me wat misselijk en slaap beroerd en krijg net als de vorige keer enorme maagpijn. Toch kijk ik terug op een hele fijne dag en voel ik me enorm gesteund door alle lieve mensen om mij heen die aan mij denken en meeleven. 💕