Behandeling tijdens Coronatijd
In december 2019 begon mijn ongeplande ‘reis’ naar een schoon lichaam. Na een echo en biopt werd mij verteld dat er kwaadaardig weefsel in mijn borst en in een klier onder de oksel zat. De schok was groot, ik belde huilend mijn man en toen ik wat bedaard was zei de radioloog: ‘loopt u zo maar naar oncologie, daar heeft u een eerste gesprek met een verpleegkundige’. Oncologie?!?! Ik liep jankend door de onbekende gangen de route naar oncologie. Ik meldde mij volledig van de kaart bij de receptioniste. Een hele lieve, zorgzame vrouw, gelukkig. Ik kon doorlopen naar de wachtkamer. In de wachtkamer zaten allemaal dames met een doekje, die waren ziek, ik toch zeker niet he?! Toen ik net mijn hoofd tegen de muur bonkte van ongeloof kwam de receptioniste me een kopje thee brengen, ik zal haar niet gauw vergeten.
Weken van gesprekken, onderzoeken en uitslagen volgde. De borstkanker was goed behandelbaar. Mijn ongeplande reis door deze wereld met teveel zieke mensen met kanker was begonnen. Ik kon er niet onderuit, niet uitstappen, geen keuze, ik moest het allemaal ondergaan om beter te worden en wilde alles doen wat de dokters hiervoor in huis hadden. Er was nog maar 1 doel in mijn leven. Ook als ik geen zin had, moe was, ziek was en ook tijdens de obstructie van Corona moest ik door. Slechte bloedwaarden zouden de reis kunnen gaan vertragen, dus at ik gezond, sportte ik twee keer per week, had allerlei middeltjes voor de bijwerkingen, las de tips op kanker.nl etc.
Weekje ertussen uit
Na de eerste chemocyclus van 4 kuren maakten mijn man en ik een reis naar Senegal, een weekje er tussenuit om de eerste cyclus af te sluiten. Het was heerlijk; zon (OK schaduw), zee, zwembad en lezen. We genoten! De laatste dag was ik in gedachten weer bezig met de voorbereiding van de tweede cyclus. Ook hoorden we toen voor het eerst dat het coronavirus uit China zich aan het verspreiden was in o.a. Italië en Spanje. Huh?! Op het vliegveld grapten we er nog over en sommigen pakten een Corona.
Thuisgekomen werd al snel de eerste patiënt met corona (uit Tilburg) bekend gemaakt. Twee dagen later begon ik aan mijn tweede chemocyclus. Er was nog veel onduidelijk over corona, maar mijn man kon in ieder geval wel nog gewoon mee naar de eerste kuur van de nieuwe cyclus in het ziekenhuis. De aantallen coronapatiënten stegen daarna dagelijks in de ziekenhuizen. Ik werd steeds meer op mijn hoede om geen corona te krijgen. Vrienden en collega’s vroegen ook steeds of de kuren nog wel door konden gaan, ik wel oppaste voor corona, bewust was van mijn kwetsbaarheid etc. De boodschappen lieten we thuisbezorgen, wandelen deed ik op rustige tijden en plekken, we spraken met niemand af, het sporten bij de fysio kon niet meer.
Thuiswerken en online contact
Bij de vorige cyclus was ik alleen thuis, maar nu was mijn man ook volledig thuis. Het huis was overdag dus niet meer alleen van mij. We moesten daaraan wennen en ondertussen reed die trein nog steeds door. Gelukkig zag ik al snel de voordelen van een verzorger in huis . De tweede cyclus viel me zwaarder, ik was zieker en mijn slijmvliezen herstelden niet goed meer. Maar ik moest door om mijn doel te bereiken.
Gesprekken met de oncoloog waren inmiddels telefonisch, alleen voor het bloedprikken en de chemokuur mocht je nog naar het ziekenhuis komen. Voor de start van de tweede kuur vroeg ik aan de oncoloog of het wel verstandig was om door te gaan. Wat als ik corona zou krijgen, zou ik daar in mijn situatie nog wel uit kunnen komen of zou ik overlijden? Ik was bang, de oncoloog kon er geen antwoord op geven. Ze wisten niet eens of je er als gezond persoon wel altijd uit zou kunnen komen. De bloedwaarden waren weer goed, maar durfde ik verder te gaan. De oncoloog vond het lastig om te adviseren, omdat het virus voor hem ook onbekend en nieuw was. We hebben samen de voors en tegens tegen elkaar afgewogen. Een andere optie was om me eerst te laten opereren en de cyclus daarna af te maken. Maar we moesten sowieso blijven behandelen om het zo goed mogelijk te laten werken. We besloten gezamenlijk om de chemocyclus voort te zetten zoals gepland. Fingers crossed zei de oncoloog voordat ik ophing…
Alleen naar de specialist
Vanaf toen mocht Bart ook niet meer met me mee naar binnen voor de kuur. De stoelen in de wachtkamer stonden inmiddels ook uit elkaar. Terwijl ik de kuur in liet lopen en kletste met de andere patiënten en verpleegsters deed Bart boodschappen bij de Albert Heijn XL in Woensel. Om daar alleen te zitten viel me eigenlijk toch niet tegen. Er was humor onderling, alle anderen waren ook alleen, er waren chocolade eitjes van bedrijven die de verpleging wilde steunen, er was herkenning tussen de patiënten etc. Ik zou het nog gaan missen 😉 Ik vroeg of er in het ziekenhuis kankerpatiënten lagen met corona. De verpleegsters gaven aan van niet en begrepen ook niet hoe dat kon, maar het gaf me vertrouwen.
De datum voor de operatie werd ook al ingepland, ik kon maar vast een plek hebben in alle drukte van coronapatiënten. Ook die ging door zonder vertraging. Alles liep voorspoedig door. Op 11 augustus 2020 sloot ik mijn behandeltraject af. Maar corona blijft nog even onder ons…
Anne Marie