Herstel na de chemo
Ik leefde er zo naar toe: de allerlaatste chemo! Aftellen was het. Mezelf nog één keer beroerd voelen en dan opknappen. Niet alleen ervoor zorgen dat ik voor een volgende chemo op tijd zou zijn hersteld, maar herstellen voor altijd!
Het is alweer zes jaar geleden, maar bijna alle mensen die ik heb ontmoet of heb mogen begeleiden na kanker, herkennen dit moment: Klaar met de behandelingen: dankbaar dat je weer verder mag….en dan komt het moment dat je helemaal niet weet hoe. Alle houvast die je had, is weg. Van het moment van de diagnose tot de laatste behandeling was ik bezig met overleven. En toen mocht ik weer gaan leven; echt onderdeel zijn van de maatschappij. Het leek zo simpel. Maar iets wat simpel is, is niet per se makkelijk.
Uitgezwaaid door het ziekenhuis
‘Heel veel succes en beterschap en goed herstel.’ Met die lieve woorden verliet ik zes jaar geleden voor de laatste keer het MOC (Medisch Oncologisch Centrum) omringd door een soort chemisch luchtje, moe, rode konen van de medicijnen en al wat misselijk van de laatste chemo. Maar ook blij: de laatste chemo zat erop of erin! Net hoe je het zeggen wilt.
Ik wist toen nog niet dat ik in een volgend proces zou stappen dat onlosmakelijk verbonden is met het deel dat ik net had doorlopen. Hierop was ik niet voorbereid. Het ziekenhuis richt zich op de behandelingen en daarmee op het medisch herstel. Vanuit mijn overleefmodus, waar ik in stond tijdens de behandelingen van kanker, moest ik weer leren de draad van het leven op te pakken, kijken wat ik wel en niet kon, wat ik wel en niet wilde. En leren vertrouwen te krijgen in mijn lijf en de toekomst.
Genezen, maar nog niet hersteld
Zo noem ik deze periode. Gelukkig ben ik niet in ‘het zwarte gat’ gevallen. Ik herken wel aspecten van mensen die het zwarte gat wel ervaren. Het is een pittige tijd, met vallen en opstaan. Jezelf weer opnieuw ontdekken. Voelen waar de grens ligt bij het opbouwen, zowel lichamelijk als mentaal.
Ik had het gevoel alsof ik maanden op een andere planeet had geleefd. Nu kwam ik weer terug op aarde waar alles logischerwijs verder was gegaan. Ik was op therapeutische basis blijven werken. Het mocht geen naam hebben. Ik was regelmatig voor de gezelligheid aanwezig en deed wat kleine klusjes.
Met een kaal hoofd door het campingstraatje
Mijn laatste chemo was een week voordat onze twee kinderen zomervakantie kregen. We hadden nog niets geboekt. Mijn herstel ging zo vlot dat we besloten alsnog een paar weken te gaan kamperen. Even bijkomen van de heftige maanden, even niets moeten, even afschakelen van alle ritjes naar het ziekenhuis.
En ook: met mijn kale hoofd uit mijn vertrouwde omgeving weg. Dat voelde zo ongemakkelijk voor mij. Zo kwam ik aan op de camping in Zuid-Frankrijk met mijn pruik op. Het was snik heet, maar voelde me nog te kwetsbaar de pruik af te zetten. Ruud moedigde me aan: ‘Kom op, zet gewoon een pet op. Niet druk maken wat anderen over je denken. Hoofd op en borst vooruit’. Gesterkt door deze woorden, belandde mijn pruik in de doos en zette ik een baseball pet op. Ik moest echt alle moed verzamelen om ineens met een kaal hoofd door ons campingstraatje te lopen, want een petje verbergt heel weinig. Al die mensen die zich toch nog even stiekem naar me omdraaiden als ik voorbij liep. Voel het nog in mijn buik nu ik het typ.
Ik liet me leiden door angst
Ik houd van zwemmen en gek doen met de kinderen in het water. Dat jaar zat ik met mijn petje op langs de rand van het zwembad. Soms ging ik voorzichtig het water in, bang dat mijn pet af zou vliegen. Ik liet me enorm leiden door angst voor wat anderen zouden zeggen of angst mijn pet te verliezen en iedereen mijn kale hoofd zou zien. Ik voelde me met een kaal hoofd namelijk bloter dan bloot. Zou nog liever naakt het zwembad ingaan dan dat iedereen mijn kale hoofd zou zien. Waar die angst precies vandaan kwam, weet ik niet. Gelukkig kon ik wat mijn omgeving van mij zou denken steeds meer loslaten. We ontmoetten leuke mensen en genoten volop van onze vakantie. We gingen veel wandelen en ik merkte dat het nog niet zo slecht gesteld stond met mijn conditie. Er waren zelfs hele korte momenten dat ik vergat wat er allemaal was gebeurd en het niet als een zwaar deken over me heen lag.
Terugblik
Terugkijkend ben ik blij dat ik mezelf deze vakantie heb gegund. Tijd heb genomen om samen met mijn gezin te genieten, te ontspannen, lol te hebben, wandelingen door de natuur te maken, niets te moeten. Ik kan liefdevol en zonder oordeel terug kijken naar mijn worsteling over wel of geen pruik dragen. Ik wens iedereen die klaar is met de behandelingen toe zich daadwerkelijk de tijd te gunnen om verder te mogen herstellen.
Hoe ik dat verder heb gedaan? Na onze vakantie ben ik gaan re-integreren. Een nieuwe uitdaging in mijn verdere herstel. Dat viel nog niet mee en daar gaat mijn volgende blog over.